Hiking: Loopgravenroute Stokkum
Afgelopen zaterdag zijn Enith en ik sinds lange tijd weer eens wezen wandelen. In het Hooge Heide (Bergherbos) gebied nabij Stokkum hebben we de Loopgravenroute van natuurmonumenten gelopen. De route door het heuvelachtige gebied was prachtig en erg afwisselend. Het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt is de Uitkijktoren Montferland (het doel van onze wandeling). Met bijna 27 meter hoog en 108,5 meter boven nap heb je bij helder weer zicht op Kleve, Emmerich, Doetinchem, Zutphen en zelf Nijmegen.
Verder op de route kom je bij gerestaureerde loopgraven uit WO I, nooit geweten dat de duitsers zelf hier een verdedigingslinie hadden en interessant om eens te zien.
Al met al een leuke afwisselende wandeling van 5,2 km die door de vele heuveltjes af en toe enigszins pittig kan zijn.
Loopgravenroute – Stokkum 
Hooge Heide – Stokkum 
Uitkijktoren Montferland 
Uitkijktoren Montferland 
Loopgraven – Stokkum Bergherbos – Hooge Heide – Hulzenberg – Stokkum 
Bergherbos – Hulzenberg – Stokkum
Parkeren kan op een parkeerplaatsje aan de Eltenseweg (volg de borden).
Nadien hebben we een lekker bakkie gedronken bij het gezellige Uitspanning ’t Peeske.
- Published in Hiking
Hiking: Zwiepsche Broek
Qua weer kan het tot op heden niet stuk op onze ‘wandeldagen’. Zo ook vandaag, een heerlijk zonnetje en een graad of 18, perfect voor een wandeling. Via www.Mooiachtherhoek.nl hadden we de wandeling Barchem richting Zwiepsche Broek uitgezocht. 9.3 Km door bossen en over zandwegen.
Startpunt is cafetaria De Kale Berg vanwaar we door de bossen richting Zwiep dwaalden om via de Zwiepsche en Kale berg weer terug te keren naar de parkeerplaats. Zoals gewoonlijk liepen we een stukje verkeerd maar konden snel de route weer oppakken en genieten van de prachtige natuur met al zijn kleuren en geuren.
De wandeling is prachtig maar heeft wel enkele klimmetjes en afdalingen wat het iets zwaarder maakt dan normaal maar dat mocht de pret voor ons niet drukken. De vele mountainbikers die af en toe het pad kruisen zijn wel irritant.
- Published in Hiking
Roadtrip IJsland: voorbereiding
De bestemming voor vakantie 2013 was redelijk snel bepaald. Zowel reisgenoot Martijn en ik zijn liefhebber van ruige natuur en waar anders dan in IJsland is dit voorhanden.
Na veel te hebben gelezen en verhalen + de do’s and dont’s van vrienden en reisbureau IJslandspecialist.nl te hebben aangehoord hebben we een schitterende route gepland en deze uiteindelijk geboekt bij IJslandspecialist.nl
Note: De ‘dagboek’ aantekeningen van dag 1 t/m 5 zijn onvindbaar. Op basis van foto’s, de geplande route en herinneringen zal ik proberen toch een zo compleet mogelijk verhaal te plaatsen.
- Published in IJsland
Roadtrip IJsland – dag 1: Baak – Vogar
Na een korte vlucht kwamen we aan op Keflavik International Airport. Lopend naar de autoverhuur maatschappij waar we onze gereserveerde auto op konden halen bleek het vrij mistig en regende het. Hopelijk was dit geen voorbode voor de rest van de reis.
Zoals we inmiddels gewend zijn duurt het papierwerk bij de autoverhuur weer onnodig lang, maar goed het zij zo. Na ontvangst van de autosleutels kon onze roadtrip eindelijk beginnen.
Ik had een mooie rondrit gepland om via een toeristische route over het Reykjanes schiereiland naar ons hotel te rijden. De mist was echter zo heftig dat het zicht hooguit 50 meter was en we behalve een mooi kerkje in Hafnir echt niets gezien hebben.
Onze overnachting was in het plaatstje Vogar in het gelijknamige Hotel Vogar. Het hotel stelde niet veel voor maar een goed bed en sanitaire voorzieningen is al genoeg voor ons.
’s Avond hebben we gegeten bij Gamla Posthusid (nr.1 van 1 bij Tripadvisor) tegenover ons hotel. Martijn bestelde daar de walvis die gewoon op het menu stond en die ik uit principe niet eet! De forel was echter ook overheerlijk.
Overnachting: Hotel Vogar
Diner: Gamla Posthusid
Gereden km’s: +/- 100 km
Weer: Mist en regen
- Published in IJsland
Roadtrip IJsland – dag 2: Vogar – Geysir
De route van vandaag gaat van Vogar over de 41 richting hoofdstad Reykjavik om vervolgens via de 1 verder richting oosten de rijden. De weg met nummer 1 (Þjóðvegur 1) is trouwens de ringweg (Hringvegur) rond heel het eiland en is zo’n 1339 kilometer lang. De eerste stop was bij een onofficiele gedenkplaats voor verkeersslachtoffers. Ze worden herdacht met witte kruizen tegen een achtergrond van het ruige ijslandse landschap, dit gaf een nogal surrieel beeld.
Een stukje verder in noordoostelijke richting ligt de vulkaan Kerið. Het is een zogenaamde explosiekrater en is 170 bij 270 meter en 55 meter diep. De prachtige krater is gevuld met groen water en is zo’n 3000 jaar geleden ontstaan. Verder oostwaards bij het plaatstje Skálholt staat de erg mooie Skálholt Cathedral. Een stukje verder ligt de Hjálparfoss waterval (hulpwaterval). Een dubbele maar vrij lage waterval. Helaas was het erg bewolkt en konden we geen mooie platen schieten.
De bedoeling was om de prachtige Haifoss waterval te bezoeken. De weg erna toe was echter te slecht om met onze 2wd auto te rijden en hiken in de regen zagen we ook niet echt zitten. We zijn dan ook door gereden naar de populaire Gullfoss waterval. Na een broodje en een warme choco in het bezoekerscentrum hebben we in de regen en waternevel van de Gulfossbekeken. Om niet door en door nat en koud te worden deden we dit vanaf het uitzichtpunt op een afstandje. Gullfoss betekent Gouden Waterval en ligt in de 40 kilometer lange Hvítá (witte rivier). Het water valt in twee trappen zo’n 32 meter naar beneden. De waterval is onderdeel van de populaire “Golden Circle” (toeristische dagtrip vanuit Reyjavik met Gullfoss, Geysir en Þingvellir)
Daarna zijn we door gereden naar hotel Geysir tegenover de wereldberoemde Stokkur geiser. Geysir is afgeleid van het IJslandse werkwoord að gjósa, dat zoiets als spuiten of (op)borrelen betekent (bron: wikipedia). Bij de Stokkur was het erg druk. Dit was ook de reden dat we het hotel bij de geiser hebben geboekt. Om namelijk de volgende ochtend bijna als eerste en zonder drommen toeristen de Stokkur te aanschouwen. Wat een geniale zet bleek dit te zijn.
’s Avonds hebben we in hotel gegeten.
Overnachting: Hotel Geysir
Diner: Hotel Geysir
Gereden km’s: +/- 275 km
Weer: regenbuien, bewolking maar ook zon
- Published in IJsland
Dag 21: Mammoth Lakes – Yosemite NP – Mariposa
Vandaag staat het laatste National Park op het programma, namelijk Yosemite NP. Het eerste gedeelte van de trip (395 noordelijk) hadden we gister ook gereden. vervolgens via de Tioga Pass Road (120) richting westen, deze route is echt schitterend en gaat dwars door Yosemite NP.
Yosemite National Park ligt in het oosten van Californie op de westelijke flanken van de centrale Sierra Nevada. Het park is 30027 km2 groot. Het is opgericht in 1890 en hiermee één van de oudste national parks van de USA. Jaarlijkse wordt het park bezocht door meer dan 4 miljoen toeristen. <<Kaart>>
Na enkele stops bij onder andere de Tuocumne River, Lembert Dome, Tenaya Lake en Olmsted Point ging de trip naar Yosemite Village van waaruit we lopend en met de bus de Village, Lower Falls (stonden droog) en El Captain hebben bekeken. Echter was men ook hier hard met de wegen aan het werk waardoor we niet alle mooie plekken konden bereiken. Helaas was het al laat zodat we de geplande hike naar Glacier Point niet konden doen. Achteraf gezien bleek dit zo’n beetje de enige keer dat mijn planning te krap is geweest en we 1 of 2 dagen extra voor dit gebied uit hadden moeten trekken.
We wilden we de Grizzly Giant (reuze boom) in Mariposa Grove nog graag bekijken. De Mariposa Grove is een bos van zeldzame mammoetbomen of reuzensequoia’s, in het uiterste zuiden van Yosemite National Park, in de Amerikaanse staat Californië. Het is de grootste verzameling reuzensequoia’s in het park. Twee van de bomen in de Mariposa Grove, de Washington Tree en de Grizzly Giant, behoren tot de 30 grootste reuzensequoia’s ter wereld. 1900-2400 jaar oud en 64 meter hoog heeft een doorsnede van 7,8 meter en een omtrek van bijna 30 meter.Er zijn echter nog 24 grotere bomen dan de Grizzly Giant. <<Lijst met grootste mamoetbomen >>
Het begon al donker te worden dus was het haasten geblazen. De hike naar de boom was ook nog eens langer dan verwacht en met een pijnlijke knie konden we het net halen voor het donker werd. Damn wat deze boom een een indrukwekkend gezicht.
Vervolgens was het in het donker door het heuvelachtige landschap naar Mariposa Navigeren. Gelukkig was het hotel makkelijk te vinden.
Overnachting: Best Western Yosemite in Mariposa
Diner:
Km’s: 304 km’s
Weer: droog, zon
- Published in Zuidwest USA
Dag 20: Furnace Creek – Death Valley NP – Mono Lake – Bodie – Mammoth Lakes
Voor vandaag stond er weer een lange trip op het programma. Via de 178 ging het richting noorden waar we de zandduinen bij Stove Wells nog even hebben beklommen. De noordelijke uitgang van Death Valley was een behoorlijke klim, maar onze moderne auto had er geen moeite mee en de airco kon (gelukkig) aanblijven. Via de 190 ging het richting westen en vervolgens via de 136 en 395 naar het noorden naar onze overnachting plaats Mammoth Lakes. Een mooie afwisselende route. In Mammoth Lakes was het even zoeken naar ons hotel, dit bleek een wintersport hotel te zijn op een schitterende locatie. Na te hebben ingecheckt zijn we via de 395 verder doorgereden richting noorden naar Mono Lake.
Langs dit 183 km2 grote zoutmeer (2 x zo zout als de zee) staan schitterende creaties van grillig gevormde zoutrotsen, erg gaaf om te zien en een walhalla voor fotografen. Alleen de zwermen kleine vliegjes waren om gek van te worden.
Onze trip ging verder noordwaarts naar Ghost town Bodie. Bodie ontstond als een mijnkamp in 1859. Rond 1876 werd er veel goud gevonden wat leid tot ene enorme groei van het stadje tot 5000-7000 inwoners en en zo’n 2000 gebouwen in 1880. Daarna trad het verval in. In 1963 werd het een State Historic Park. Dit oude mijnwerkersdorp is tof om te bezoeken. Er wonen zelfs weer mensen nu die de boel opknappen en onderhouden.
Hierna terug naar Mammoth Lakes naar ons hotel voor een (na lang wachten) maaltijd.
Overnachting: Rodaway Inn hotel in Mammoth Lakes
Diner: Rodaway Inn hotel in Mammoth Lakes
Km’s: 562 km’s
Weer:
- Published in Zuidwest USA
Dag 19: Las Vegas – Red Rock Canyon – Death Valley NP – Furnace Creek
Vandaag de trip naar Death Valley National Park. Voordat we naar Death Valley reden hebben we eerst Red Rock Canyon scenic drive gereden, via de 159 richting westen. Vervolgens de 160 en 178. De route is behoorlijk saai en eenzaam. Na een laatste benzinestop (je betaald hier de hoofdprijs voor een gallon) vlak voor Death Valley reden we via de Jubilee Pass Death Valley binnen.
Death Valley is 7800 km2 groot en ligt in het noordelijke gedeelte van de Mojave woestijn in het oosten van Californie. Met een gemiddelde jaartemperatuur van 25 graden lijkt het mee te vallen maar de temperatuur kan op sommige dagen oplopen tot boven de 40 graden en daarmee is Death Valley één van de warmste plekken op aarde. In 1913 is er zelfs al eens een temperatuur van 57 graden boven gemeten. Een absoluut record.
Via de Badwater Road (78) gaat de weg nu richting noorden. Badwater is het eerste punt. Deze desolate plek is met -86 meter het laagste punt in de USA en het op één na laagste punt op het westelijk halfrond. Het is één grote (zout) vlakte met nog een klein beetje water.
De volgende stop was Devils Golfcourse, een zoutpan met grillig gevormde zoutrotsjes. Zo grillig dat alleen de duivel hier zou kunnen golfen. Daarna hebben we de Artist Drive gereden langs Artist Palet. Rotsen in allerlei kleuren, erg mooi. Zabreskies Point is het volgende schitterende punt. Na Dantes View en 20 Mule Canyon zijn we naar ons overnachtingadres, Furnace Creek Ranch gereden. Na een frisse duik in het zwembad, een lekkere maaltijd en enkele biertjes in de kroeg zat ook deze dag er weer op.
Overnachting: Furnace Creek hotel opgegaan in het luxuese The Oasis
Diner:
Km’s: 349 km’s
Weer:
- Published in Zuidwest USA
Dag 17: St George – Valley of Fire SP – Hooverdam – Las Vegas
We besloten een toeristische route naar Las Vegas te nemen door het Valley of Fire State Park, via een scenic drive kom je langs enkele mooie rode zandstenen formaties die het park rijk is. Wanneer de zon op rotsen schijnt lijkt het wel vuur, vandaar de naam van het park.
Na het bezoek aan dit park zijn we doorgereden naar Hoover Dam, welke we naar 2 uur file rijden dan eindelijk bereikten. Het onder leiding van president Hoover gebouwde bouwwerk uit 1936 is met zijn 221 meter hoog best indrukwekkend. De bouw zelf verliep niet zo voorspoedig en heeft aan meer dan 100 mensen het leven gekost.
Vervolgens richting Las Vegas naar ons hotel (Palace Station Hotel & Casino) net buiten The Strip. Het hotel waar (uiteraard) ook een casino in zat was een beetje vergane glorie, de kamer was niet echt jaar 2008. En ook het casino waar we direct maar even een kijkje hebben genomen straalde niet echt klasse uit. Het eten in het Italiaanse restaurant was daarentegen erg lekker. Opvallend detail is dat er in het casino gewoon gerookt wordt, terwijl dit (overal) buiten Las Vegas nergens mag.
’s Avonds was het dan tijd voor de strip, aangezien we niet wisten hoe groot de afstanden waren zijn we met de auto gegaan. Slecht plan bleek achteraf, het verkeer en dan voornamelijk de taxi’s is/zijn erg hectisch. Door de massa mensen op straat die altijd voorrang hebben is het ook nog eens lastig af te slaan om een parkeerplaats te zoeken. Uiteindelijk bleek het parkeren zelf geen probleem en is dit aan The Strip nog gratis ook.
Het is avond, tijd om ons tussen alle andere rokende, drinkende en lallende toeristen te mengen. Erg tegenstrijdig, USA is streng met drank op straat en hier lijkt het wel Lloret de Mar met al de cocktails en bier drinkende mensen waarbij de één nog meer dronken is dan de ander. Een wandeling over The Strip is wel gaaf, de casino’s zijn stuk voor stuk unieke bouwprojecten (New York – New York met een nagebouwde New York skyline en rollercoaster, Excalibur met z’n sprookjeskasteel, The Venetian met z’n gondelvaart, Ceasers Palace als een romeinse tempel ) met de neonverlichting en dure shows doen ze stuk voor stuk hun best om publiek te trekken. De fonteinshow bij het Bellagio is cool om te zien. Al met al blijft het toch één grote poppenkast, maar wel één voor grote mensen.
Overnachting: Palace Station Hotel & Casino in Las Vegas
Diner: italiaans in het Palace Station Hotel & Casino in Las Vegas
Km’s: 420 km’s
Weer:
- Published in Zuidwest USA
Dag 16: Bryce Canyon – Zion NP – St George
De trip van vandaag gaat van Bryce Canyon, oostwaarts op de 12, naar het zuiden via de 89, via de 9 westwaarts, door Zion National park via de 15 naar St. George. Na het uitrijden van Bryce Canyon kom je door Dixie National Forest een circa 800km2 groot bosgebied, vervolgens door naar Zion NP. De route is aangenaam. Bij binnenkomst van Zion NP kom je eerst langs Checkerboard Mesa, een tunnel en een weg met veel haarspeldbochten brengt je vervolgens bij de Zion Canyon Scenic Drive. Deze hebben we gereden en de diverse viewpoints bezocht.
Zion National Park kreeg zijn naam van mormoonse priester in 1860 en is zo’n 590 km2 groot. Ook hier vindt je weer verscheidene rood en-ofbeige Rotsformaties uit Navajo zandsteen. Het park trekt jaarlijks zo’n 4,5 miljoen bezoekers.
Vervolgens door naar St George, ten zuidwesten van Zion NP. In St. George hebben we in nabij ons hotel gelegen outlet-center nog even rondgekeken.
Overnachting: Ramada Inn hotel in St. George
Diner: Fastfood vlakbij hotel
Km’s: 198 km’s
Weer:
- Published in Zuidwest USA